Ο Τζορτζ Μάλορι είχε βρεθεί επανειλημμένα σε απαιτητικές κι απόκρημνες κορυφές, τόσο πίσω στην πατρίδα του όσο και στις Άλπεις, αλλά ήταν μόλις το 1921 που θα ανακάλυπτε το λόγο της ύπαρξής του, το βουνό που θα τον μετέτρεπε σε θύμα της ίδιας του της φιλοδοξίας, το Έβερεστ.

Η πρώτη του απόπειρα ήταν αποτυχημένη. Μια χιονοστιβάδα που παρέσυρε επτά μέλη του πληρώματος μετέτρεψε τη δεύτερη σε τραγωδία. Η τρίτη απόπειρα το 1924 του στοίχισε την ίδια του τη ζωή.

Σαν ένας άλλος Έιχαμπ κυριευμένος από την εμμονή του, βρήκε τη μοίρα του από το ίδιο το πράγμα που γύρευε να κατακτήσει. …

Μέχρι και το προηγούμενο καλοκαίρι, ακόμα κι αν τότε ήξερα πως κάτι τέτοιο δεν ίσχυε, εξακολουθούσα να ντρέπομαι και να φοβάμαι να παραδεχτώ, στον εαυτό μου πρώτα και κύρια, πως για ένα διάστημα στη ζωή μου η ιδέα ότι ίσως και να ήμουν ομοφυλόφιλος είχε καταλάβει την σκέψη μου.

Η αμφισβήτηση της σεξουαλικότητάς μου συνέβη την ταραχώδη περίοδο της εφηβείας. Τώρα είμαι είκοσι οκτώ χρονών. Οπότε για τα μισά χρόνια της ζωής μου το όλο θέμα παρέμενε ένα επτασφράγιστο μυστικό που ποτέ δε φαντάστηκα πως θα μοιραζόμουν.

Μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη με ανθρώπους με μικρά μυαλά, όπου η συνήθης πατρική συμβουλή προς τον γιο ήταν να μην γίνει τρία πράγματα στη ζωή του: «κλέφτης, πρεζόνι και πούστης». …

Ξετυλίγεις το κουβάρι της σκέψης σου στο χαρτί γράφοντας με ένα μολύβι που ιδρώνει στο χέρι σου.

Καρφώνεις μερικές σανίδες μεταξύ τους στην προσπάθειά σου να χτίσεις ένα δεντρόσπιτο για τα παιδιά σου στην πίσω αυλή.

Έξω μαίνεται καταιγίδα κι ένα μικρό κορίτσι γαντζώνεται από τη φούστα της μαμάς του, κρύβεται στις πτυχώσεις της στη λάμψη ενός κεραυνού.

Περνάς τα δάχτυλά σου από τα μαλλιά του συντρόφου σου ενώ τα κορμιά σας τυλίγονται και κάνετε έρωτα.

Κλείνεις τρυφερά τα μάτια του πατέρα σου όταν αφήνει την τελευταία του πνοή και ύστερα φιλάς τα χέρια του που σε μεγάλωσαν.

Η Σημασία των Χεριών Μας

Υπάρχει το σύμπαν που μας περιβάλλει και μετά υπάρχουμε εμείς. Όπως συμβαίνει όταν δύο χημικά στοιχεία συναντιούνται, η μαγεία ξεκινά τη στιγμή που κάθε άνθρωπος αρχίζει να αλληλεπιδρά με το σύμπαν. …

When I started writing, I was crippled by doubt, almost like everyone else who takes the craft seriously.

Would I be any good? Am I doing justice to my characters? Would anyone like to read my stories, or is this pointless? Am I just talking to a wall? Am I that lonely?

With persistence, some soul-searching and a big dose of faith, I overcame those mental obstacles and finished three novels.

I believed I was already done with doubt, until the moment I decided to write some thoughts in the form of an essay and publish it on Medium.

I was sure about my writing abilities and my ideas, even if there were still many things to learn. I had conquered the long-form to a satisfying degree, but Medium required of me something completely different, besides having to write to a language that I’m not that dexterous with as my native one. So while I was facing the new unknown, the doubt snuck again behind me. …

Όταν τα χιόνια λιώνουν, για τον λευκό λαγό της αρκτικής ζώνης ξεκινά μια δύσκολη περίοδος. Το λευκό του τρίχωμα, που πρώτα του πρόσφερε κάλυψη και τον εναρμόνιζε με το περιβάλλον, τώρα όπως ξεχωρίζει πάνω στα χόρτα και την πετρώδη, άδεντρη πεδιάδα της τούνδρας τον προδίδει.

Αν αγαπάει τη ζωή του, οφείλει να είναι διαρκώς σε επιφυλακή. Συχνά σηκώνεται στα δύο πίσω πόδια για να εντοπίζει τον κίνδυνο από μεγαλύτερη απόσταση. Ευτυχώς το ίδιο εύκολα ξεχωρίζουν πια και οι θηρευτές του, μία αγέλη λύκων.

Η αγέλη καταβάλλει τρομερή προσπάθεια να αναθρέψει τα μικρά της και η λεία είναι σπάνια. Για να έχουν τις καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης τα κουτάβια πρέπει να φτάσουν το μέγεθος ενός ενήλικα πριν πέσει το πρώτο χιόνι. …

Το πρώτο πράγμα που ζήτησε ο Τόμας Γουλφ όταν ξύπνησε μετά από κώμα στο κρεβάτι του νοσοκομείου ήταν ένα μολύβι. Η λέξη βγήκε με δυσκολία, αλλά και με απόγνωση.

Ήθελε να γράψει στον καλό του φίλο και πρώην επιμελητή Μαξ Πέρκινς, καθώς διαισθανόταν πως αυτές οι λέξεις, που ως τότε έρρεαν ορμητικά κι αστείρευτα από την πένα του, θα ήταν οι τελευταίες του.

Ο καημός του να αποτυπώσει αυτό που αισθανόταν, η ανάγκη του να περισώσει τις σκέψεις του από την αιώνια λήθη πριν σκορπίσουν σαν στάχτες στον αέρα, η λαχτάρα του να κρυσταλλώσει τη στιγμή, όπως κάτι που παγιδεύεις σε ρετσίνι, για να διατηρηθεί στον χρόνο, ήταν κατακλυσμιαία και δυνατότερη από την ίδια τη ζωή. …

Where I lay my head to dream

I hid your photograph.

Inside my pillowcase like a charm

making a plea for god Morpheus

to bring you to me.

As I fall asleep,

I slip my hand inside my pillow,

hoping.